Hayata Tutunduğunuz Bütün Gerçeklikleri Temelinden Sarsacak Bir Kitap: Emil M. Cioran - Çürümenin Kitabı

  Emil Michel Cioran Rumen deneme yazarı, filozof ve ahlakçısıdır. Hayata karşı sergilediği karamsar tutumu, bu tutumu ve 'gerçek' üzerine olan farklı yaklaşımları sebebiyle her dönemde ilgi görmüş, eleştirildiği kadar da sempati duyulmuş bir yazar kişidir Emil Cioran.

  Birçok eseri arasında en çok dikkat çekeni Çürümenin Kitabı olmuştur bugüne kadar. 'Farklı' tarza okuyor olduğunu kanıtlamak arzusuyla yanıp tutuşanlar bir yana, Çürümenin Kitabı kendine has bir okur kitlesine sahip oldu bugüne kadar. Okuru kategorize etmek hayli yanlış bir yaklaşım olsa da şunu açıkca söyleyebiliriz: Emil Cioran Çürümenin Kitabı okuyan insanlar hayata karşı şüpheci bakmayı adeta şiar edinmiş, karamsarlığı hayatlarının her alanına yaymış ve kavramların zamanla kazandıkları anlamdan ziyade çıplak gerçekliklerini görmeye meyilli insanlardır.

  Emil M. Cioran okurunu umursamayan bir yazardır. Kitaplarını özellikle de Çürümenin Kitabı'nı okurken satırların arasında size umut veren, yaşama sevinci aşılayan, bütün güçlüklerine rağmen hayata sımsıkı tutunmanızı salık veren hiç bir düşünceye ya da mesaja rastlamazsınız. Daha ilk sayfalardan bu adamın hayatla ne alıp veremediği olduğunu düşünmeye başlarsınız. Satırlarını günlük hayatınıza taşıyıp inanışlarınızı, bugüne kadar öğrendiklerinizi ve doğruluğundan şüphe duymadığınız tutumlarınızı sorgulamaya başladığınızda da -ki siz istemeseniz de kendinizi bu tür bir sorgulamanın tam ortasında bulursunuz- bir huzursuzluk peyda oluverir içinizde.

 Çürümenin Kitabı bütün karamsar dokusuna ve uykuları kaçırma potansiyeline rağmen kavramlar ve tutumlar üzerinde düşünmeyi ve bunları sorgulamayı en can alıcı cümleler aracılığıyla okura öğütlediği için ölmeden önce okunması gereken kitaplar arasında sayılabilir.

 "Nerede tükettin ömrünü? Bir hareketin hatırası, bir tutkunun işareti, bir maceranın parıltısı, güzel ve firari bir cinnet-geçmişinde bunların hiçbiri yok;hiçbir sayıklama senin ismini taşımıyor, seni hiçbir zaaf onurlandırmıyor. İz bırakmadan kayıp gittin; senin rüyan neydi peki?Kökeninde aldatıcı ve yıkıma mahkum olmayan hiçbir "yeni" hayat görmedim şimdiye kadar. Her insanın zaman içinde ilerleyip bunaltılı bir geviş getirmeyle kendini tecrit ettiğini, yenilenme niyetine de ümitlerinin beklenmedik yüz buruşturmasıyla karşılaşıp kendi içine düştüğünü gördüm..."